Araplar ve şiir

Araplar eski zamanlarda şiir ile meşhur oldular. Arapça çok fasih ve detaylı bir dil olduğu için şiir yüksek bir makam aldı. Şiirin pek çok türleri vardır: gazel, methiye (övme), hiciv(alay etme) taziye…

İslamdan önce şiir çok kutsaldı. Herkes şiir söyleyebilirdi ama herkes usta değildi. Hatta özgün bir adet varmıştır
en iyi şiirler Kâbe örtüsünün üstüne asılırdı. Buna 7 muallaka yani 7 merdiven adı verilirdi.

O zamanda şiir en çok savaşlarla ilgiliydi ve şairler ilk beyitlerinde kendisi ve soylarıyla övgüyle bahsederlerdi.

Ayrıca o zamanda çok meşhur şairlerin âdeti vardır. Şair bir kadını seviyor sonra onunla ilgili hep gazeller yazıyor. Hayatı boyunca sevgilisinin davranışları vücudunu tasvir ediyor ve onunla hiç evlenmiyor. Onlardan en meşhur Abla ve Antara- Leyla ve Kays.Ancak İslam gelince bu adet bitti çünkü

rasullallah sevgililer evlenmeliler dedi. 

      İslami devletler kurulunca şiirin makamı yükseldi. Şiir geceleri yapılır ve şaire şiirinin kilosu kadar  altinla ödeme yapılırdı. Müzik bulunduktan sonra ud çalarak şiir okunmuştur.

        Zamanla ve 16. Yüzyılda Osmanlılar gelince ve Araplar onun hükmü altında olduğu için şiir değerini kaybetti. Çünkü Türkler Arap krallar gibi şiire çok değer vermemiş ve o şairler artık şiir yazmayı bırakıp diğer işlere gitmişlerdir. O zamana Arapça'nın düşmesi ünvanı verilmişti.
20. Yüzyılda Arap şiiri yeni şairlerle ve yeni üsluble tekrar doğdu, Araplar savaş ile ilgili şiirler yazmaya başladı ve şairler şiirleriyle askerlere ilaç gibi oldular. Gazel içinde çok şiirler yazıldı. 

 Arapların pek çok şairleri vardır. onlardan bazıları:

İslamdan önce (Antara bin Şeddad- Kays Leyla'nın Mecnunu- Ferazdak…)

İslamdan sonra(El- Mütenebbi–Ebu Nevas- El-buhturi-Firas eldin El-hamadani…) 

 
Modern şairler (Nizzar Kabbani –Mahmut Derviş- Ahmed Şevki- Cibran Halil Cibran…)